De Internationale Dierendag van vrijdag 4 oktober had een speciale betekenis voor het baanbrekende dierenasiel ARA in Loulé. Na vijf lange - en vaak tergend frustrerende - jaren heeft de gemeente het in 2019 opgelegde sloopverbod ingetrokken.

Oprichter Sid Richardson erkent - achteraf - dat hij misschien 'iets te kritisch' was over de situatie van het dierenwelzijn in zijn gemeente toen hij ARA van de grond af opbouwde, struikgewas en bosjes opruimde en een onmiskenbare oase voor dierenwelzijn creëerde. Hij wachtte niet op een vergunning "omdat er geen tijd te verliezen was": overal zaten de kennels vol; de gemeente had meer dan 18 maanden gezocht naar een 'geschikt stuk grond' waarop hij mocht bouwen. Een man met een missie, genoeg was genoeg. Sid is niet iemand die op zijn handen gaat zitten wachten tot de dingen gebeuren. Dus ja, hij realiseert zich dat hij de dingen niet deed 'zoals de autoriteiten het zouden hebben gewild' - maar hij is niet bezig met dierenwelzijn om de autoriteiten een plezier te doen...

Dus ARA - overduidelijk de blauwdruk voor hoe dierenasiels in een zorgzame wereld zouden moeten zijn - ging brutaal en ongegeneerd van start en kreeg een slooporder voor zijn onorthodoxe benadering van gemeentelijke finesses.

Zoals we al zeiden, Sid doet dit spel niet om de autoriteiten een plezier te doen, dus vocht hij tegen de slooporder - en vocht... en vocht. En gaandeweg kreeg hij grenzeloze publieke steun, oogstte hij lof in de media, zorgde hij voor inspirerende PR... en, nog veel belangrijker, begon hij honderden dieren te redden.

De gemeenteraad zocht een uitweg uit de impasse. Ze gaf het startsein voor het 'Cat Village'-project, dat er in het eerste jaar in slaagde om meer dan 1.530 katten te steriliseren, en nu is ze er grootmoedig in geslaagd om de slooporder in te trekken: Sid's 'droom' - een project waarvan hij nooit had gedacht dat hij het in zijn eigen leven zou doen - heeft voorrang gekregen boven de sloop op basis van het feit dat ARA staat als "een speciale vereiste voor de gemeenschap".

Iedereen is opgetogen en de dieren - die zich nooit bewust waren van het probleem - zijn ook opgetogen.


Nu hij 80 is, lijkt Sid niet van plan het rustiger aan te gaan doen: "Er is nog zoveel te doen", vertelt hij ons.

ARA mag dan een van de beste dierenasielen in Europa zijn, met ecologische geïsoleerde kennels voor 100 honden, vier cattery's voor 50 katten, 14 parkgebieden, inclusief waterbassins, zandbakken en speeltjes, veel personeel, nog meer vrijwilligers en 21 'woon-werkverblijven' - maar er zijn tientallen andere asielen die dat niet zijn: Met name gemeentelijke kennels die weinig comfort bieden, geen enkele vorm van 'educatie' voor de dieren die er verblijven (wat helpt om ze met succes te herplaatsen) - en schromelijk tekortschieten als het gaat om de noodzaak van massale sterilisaties.

Het is al meer dan 40 jaar geleden dat een excentrieke Engelse vrouw vanuit het Verre Oosten naar de Algarve kwam met haar 'lamskoteletje' (een kreupele hond die gered werd van een leven in een vogelkooi) en een hel begon te ontketenen door gemeenteraden letterlijk aan de schandpaal te nagelen om sterilisatiecampagnes te gaan voeren: ARA wordt regelmatig opgeroepen om pasgeboren nestjes die 'in vuilnisbakken zijn gegooid' flesvoeding te geven.

Protocollen met 14 plaatselijke scholen zijn bedoeld om 'het bewustzijn onder de jongere generaties te vergroten', in de hoop dat zij hun ouders en grootouders 'leren' hoe het moet - en het werkt zeker... maar niet snel genoeg.

Een andere smet op het landschap zijn de mensen die het nog steeds acceptabel vinden om honden aan de ketting te houden: ARA wil "de strijd tegen geketende honden voortzetten", zegt de 'ambassadeur' van het asiel, João Ferreira - een jonge dierenvriend die in talloze televisieshows is verschenen met zijn magische entourage van ooit afgedankte honden.

Sid heeft dus geweldige mensen om zich heen; ARA heeft geweldige mensen om zich heen - maar er is altijd ruimte voor meer; er is altijd ruimte voor vrijwilligers, zowel in de kennels en catteries als in een van de drie liefdadigheidswinkels van ARA.

De gemeenteraad van Loulé heeft helemaal gelijk: ARA IS een speciale behoefte voor de gemeenschap. Het probleem is dat de Algarve groter is dan Loulé. Er zijn meer ARA's nodig.

Tekst door Natasha Bund